وای عجب شهری، عجب آدم‌کشی
پـَــ نــه پـَــ ماییم و صدها دل‌خوشی
پســرانش جملگی فاســد شدند...
پـَــ نــه پـَــ در کار حق وارد شدند...
دختــران اینجا دمـا‌دم عاشـــق‌انــــد
پـَــ نــه پـَــ دنبال درس و کوشش‌اند
پــهلوانــان وطــن را می‌کــُـشنــد...
پـَــ نــه پـَــ حلوا و حلوا می‌کننـد...
مجرم و دزد و فــــراری گشتــه‌ایـــم..
پـَــ نــه پـَــ با حوریان بنشسته‌ایم..
سهم معشوقــانِ اینجـا شد اسیــــد..
پـَــ نــه پـَــ شهزاده با اَسبش رسیددیدن .
.
محض خنده بوده این شعرم همین..
پـَــ نــه پـَــ پاشو بریم زندان اوین
موضوعات مرتبط: شعر ، شعر جديد پ ن پ ، ،
تاريخ : یک شنبه 7 اسفند 1390 | 15:11 | نویسنده : محمد رمضانی پور |